Opis
„Teza książki, jaką autorka wykłada jest tezą filozoficzną „par excellence”: fenomenologia okazuje się w pełni żywa i aktualna właśnie w swoim powiązaniu z dziełem sztuki, okazuje się żywa jako opis dzieła sztuki, który pozwala ujawnić samą jej istotę i znaczenie […].
Zmierzamy dzisiaj ku postfenomenologii otwartej i świadomej swych własnych granic – konkluduje. Zauważa przy tym trafnie, że w mniejszym lub większym stopniu zdaje ona sprawę z kruchości cierpiącego, wrażliwego straumatyzowanego podmiotu. Podmiotu „słabego i chwiejnego”, podatnego na zranienie, rozdartego „galernika wrażliwości. Cień, który ciągnie za sobą postfenomenologia to także – zauważa autorka – „cień smutku”. Ów cień – sztuka – nosi piętno takich właśnie, składających się na charakterystykę współczesnego podmiotu, nastrojów smutku i „nieostatecznej uczuciowości”. Zwrot sztuki analizowanej przez postfenomenologów ku aisthesis jest więc w jej ujęciu zwrotem ku straumatyzowanemu podmiotowi”.
Z recenzji wydawniczej prof. Iwony Lorenc
MONIKA MURAWSKA – (ur. 1978) profesor uczelni, absolwentka filozofii i historii sztuki Uniwersytetu Warszawskiego. Trzykrotna stypendystka rządu francuskiego. Afiliowana w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Współpracuje z Polsko-Japońską Akademią Technik Komputerowych w Warszawie i Uniwersytetem Warszawskiem. Prowadzi badania dotyczące głównie fenomenologii francuskiej i współczesnej filozofii sztuki.
